Waarom ik toch elke keer weer mijn hardloopschoenen tevoorschijn haal

Doelen halen

Doelen behalen: het is me met de paplepel ingegoten. Ik weet niet anders dan dat ik een doel stel en dan alles op alles zet om mijn doel te behalen. Ik wilde altijd de meeste sponsoren hebben voor de sponsor loop, de meeste kaarsen verkopen voor de gymnastiekvereniging en de hoogste cijfers van de klas halen. Ik droomde van een groots en meeslepend leven als saxofoniste en iedereen zou in aanbidding aan mijn voeten liggen.

Helaas leert de werkelijkheid me anders: er liggen geen mensen in aanbidding aan mijn voeten (en ik tel de krijsende peuter op de vloer middenin de supermarkt niet mee), heb ik ontdekt dat ik niet de beste leerling van de klas ben en heb ik nooit een prijs gewonnen omdat ik de meeste winst heb binnengesleept voor de plaatselijke gymnastiekvereniging. 

Toch is het een hardnekkig overblijfsel uit mijn jeugd, die wil om de beste te zijn en het snelste mijn doelen te behalen. Gelukkig heb ik vrienden die me bij de les houden.

Het is geen wedstrijd toch?

Ik heb namelijk vrienden die met met liefde weer met beide benen op de grond zetten. En dat kunnen ze doen omdat ze me kennen, omdat ze patronen bij me herkennen. En vooral omdat échte vrienden nooit te beroerd zijn om je te helpen. Dus toen ik zei nerveus te zijn voor de hardloophappening vanavond zei hij: 'Het is geen wedstrijd toch? Geniet er nu maar gewoon van.' 

Ik zei de gek

Het ging als volgt: in een wat voor nu een vlaag van verstandsverbijstering leek, heb ik me opgegeven voor een wedstrijd in een naastgelegen stad. De stad waar ik werk, waar ik winkel, waar ik terrasjes pak, naar de bioscoop ga. In die stad wordt er vanavond een halve marathon georganiseerd. Daar aan vooraf is er gelegenheid tot het rennen van 4 Engelse Mijlen. 'Wie schrijft zich daar nu voor in' zou je denken. Nou, ik dus zei de gek. En met mij nog zo'n kleine 10.000 andere deelnemers. 

Op een kluitje

Vanavond sta ik in een startvak tussen al die andere 'gekken' die voor de lol zich in het zweet willen werken. Achter me is een startvak met scholieren die me ongetwijfeld allemaal in gaan halen, gemotiveerd door het halen van een voldoende als ze binnen een bepaalde tijd de finishlijn over gaan. Langs het parcours zijn hekken neergezet om het publiek van de hardlopers te scheiden. De ervaring leert dat niet alleen de deelnemers in het startvak op een kluitje staan, maar ook de toeschouwers. En wat dacht je van al die bandjes die her en der verspreid op te kleine podia muziek ten gehore brengen om niet alleen de toeschouwers, maar vooral de hardlopers te enthousiasmeren?

Waarom zou je het doen?

Hoe dichter het tijdstip van vertrek nadert, hoe meer ik me afvraag waarom ik dit toch in vredesnaam op mijn hals haal. Ik heb geen voldoende te halen voor gymnastiek op school. Ik hoef niet verplicht te lopen. Ik krijg geen prijzengeld als ik over de finishlijn ga. Ik ben gewoon op een dag gestart met hardlopen. De eerste keer was ik nog niet echt enthousiast, maar na een x aantal hardloopschoenen later en talloze keren weer opnieuw gestart te zijn met trainen, kan ik niet meer zonder. Stap ik elke keer grijnzend de deur uit om te gaan lopen? Kom ik elke training voldaan terug? Absoluut niet. 

Daarom zou je het dus kunnen doen

En toch ga ik. Want ik heb ontdekt dat het rennen me ontlading geeft. Het hardlopen helpt me om de zaken in mijn hoofd op een rijtje te zetten. Het hollen buiten zorgt dat ik niet constant op de bank blijf hangen en regelmatig een frisse neus haal. De innerlijke onrust neemt af door de hardloopschoenen aan te trekken en te gaan rennen. Wedstrijden lopen geeft me duidelijkheid waar ik sta. Inschrijven voor een wedstrijd geeft me een doel om naar toe te trainen. Want ik weet ook van mezelf dat ik uitdagingen nodig heb in het leven.

En dus ga ik

Als je me vanavond zoekt, dan ben ik dus niet thuis. Ik ren ergens rond met mijn blauwe hardloopschoenen over een parcours. Tussen de enorme aantallen deelnemers. En ik ga genieten van de muziek langs de kant van de weg. Ik zal proberen te zwaaien naar de toeschouwers die me toe brullen dat ik goed bezig ben. Is het een wedstrijd? Dat kan, maar ik ga niet voor de eer en het podium. Ik ga voor het uitlopen van de afstand, vol trots voor het eerst een t-shirt dragend met hier op 'plannen met een glimlach'. Want als er iets is wat ik gepland heb, dan is het wel deze wedstrijd lopen. En als ik over de finishlijn kom, dan juich en jank ik: ik heb toch maar weer mooi een doel behaald. 

Stiekem toch een wedstrijd

Mijn dochter van 13 voor blijven die amper getraind heeft en vier dagen ziek op bed heeft gelegen is stiekem wel een doel op zich...Niet aan haar verklappen ;-)